Voor Radio Rijnmond interviewde ik Cindy over huiselijk geweld. Later werkte ik dit interview uit voor rijnmond.nl.
Hulpinstanties verwachten een explosieve toename van huiselijk geweld nu veel mensen door de coronacrisis in thuisquarantaine zitten. De drempel om hulp te vragen is groot, weet ervaringsdeskundige Cindy. “Het belangrijkste is dat je je ontzettend schaamt en schuldig voelt.”
Cindy geeft aan dat ze thuis 23 jaar lang gekleineerd en gemanipuleerd is. Daarnaast werd ze lichamelijk, geestelijk en seksueel mishandeld. Na bijna een jaar ging het voor de eerste keer mis. “Dan ben je als zestienjarige nog in de veronderstelling dat je iemand kan veranderen”, zegt de Spijkenisser. “Niemand heeft het ooit geweten van mij. Daarna duurde het drie of vier jaar voordat ik weer lichamelijk werd mishandeld, maar ondertussen was hij al wel aan het manipuleren.”
“Je hoort vrienden zeggen: als ik maar één klap zou krijgen, ben ik meteen weg”, vervolgt Cindy. “Dan voel je je zwak. Je wil er wel over praten, maar dat is juist zo moeilijk. Ik ben de drempel over gegaan toen ik psychisch echt van het padje raakte. Maar zelfs toen was het moeilijk, want in eerste instantie probeerde hij het om te draaien. Dan zei hij dat ik niet helemaal goed was, dat ik gekke dingen deed.”
Zelfvertrouwen was een vreemd begrip voor Cindy. “Ik werd zo vergiftigd met het idee dat ik zelf niks waard was, dat ik zelf niks kon. Dat maakte ook dat ik bij hem bleef, want waar zou ik naartoe moeten met twee kinderen. Ik kon niks.”
Mes
Eenmaal in therapie durfde de vrouw uit Spijkenisse stappen in de goede richting te zetten. “Er werd op me ingepraat dat ik echt 112 moest bellen als het mis zou gaan. Op een gegeven moment stak hij me met een mes in mijn gezicht. Toen dacht ik: dit is het moment dat ik aan de bel moet trekken.” En dat deed ze.
Na 2011 ging het steeds beter met haar. Ze nam het heft in handen en helpt nu ook andere mensen om zich uit een onveilige thuissituatie te ontworstelen door over haar verleden te praten. “Praten is het belangrijkst. Daar begint het mee.”
Als groepswerker op de crisisopvang bij Arosa biedt Cindy lotgenoten perspectief. “Ik noem mezelf ook hoopverlener. Ik probeer mijn herstelverhaal in te zetten om anderen te laten zien dat er hoop is.”
Toch heeft Cindy niet alleen maar kommer en kwel meegemaakt in haar leven. “Ik heb de twee mooiste kinderen van de wereld. Ook vakanties waren altijd leuk.” De kinderen hebben nu weer een beetje contact met haar ex-man. “Dat vind ik wel moeilijk, maar dat doe je voor hen.”